Bericht 30: een klein verhaaltje

Dag lieve allemaal,

ondanks mijn voornemen om dit niet te doen, toch een weblogje. De heerlijke dagen hier zijn voorbij gevlogen, en mijn koffer staat klaar voor de terugreis morgen.
En helaas was het maar heel kort, maar zoveel gedaan dat ik het toch niet kan laten om er iets over te schrijven om iedereen te bedanken voor alle bijdragen.

Op Ithemba loopt het allemaal best wel goed. De dagelijkse leiding is nu in Sabrina haar Europese handen, en dat maakt een groot verschil. Helaas zijn de subsidies weer wat gekort en de kosten voor de ouders dus gestegen. Het is de komende weken afwachten welke kinderen er hierdoor niet meer komen. Dat is nu nog erg moeilijk te zeggen, omdat een deel van de chauffeurs staakt, en die kinderen er dus ook niet zijn.

Na een lang gesprek met Sabrina bleek er op korte termijn niet zo heel veel dingen nodig zijn, geen dokters- of tandartsbezoeken en iedereen heeft goede schoenen. Ook hebben we besloten vooralsnog geen schoolgeld te sponsoren, omdat de ouders dit zelf moeten proberen. Als het te snel gesponsord wordt voelen de ouders zich niet verantwoordelijk genoeg, en komen de kinderen dus niet structureel iedere dag maar alleen als de ouders er zin in hebben.

Sabrina stelde voor om dus gewoon eens iets leuks te doen. Er is momenteel maar 1 jongen in een rolstoel, en dus kwam er een feest met een springkussen! En dat hebben we geweten .. de uniformen gingen uit, de sportkleding ging aan. en de kinderen gingen helemaal uit hun dak! De jongen uit de rolstoel heeft ruim een uur op het kussen gelegen en genoot van het liggen en stuiteren. Om hem te kunnen ondersteunen moest ik tussen verschillende onderdelen van het springkussen door, tot grote hilariteit van de andere kinderen. Ook is er een meisje van 7 jaar, verstandelijk beperkt, autistisch en heel verlegen. De afgelopen weken heeft nog niemand haar zien spelen of lachen, maar vandaag deed ze volop mee en gleed schaterlachend van de glijbaan. Al met al een groot succes dus.

Helaas ook wat slecht nieuws, Ithemba gerelateerd. Voordat Sabrina de dagelijkse leiding overnam, was deze in handen van Maureen. Zij heeft dit jaren en jaren gedaan, dus is voor alle oud-vrijwilligers heel bekend. Helaas gaat het niet goed met Maureen, vlak na haar pensioen is een langzaam groeiende hersentumor geconstateerd. Hierdoor heeft ze epileptische aanvallen waarvan ze soms dagen lang buiten bewustzijn is. Haar conditie is inmiddels zover achteruit gegaan dat ze niet meer kan lopen en dus een rolstoel nodig heeft. Door alle medische kosten heeft ze hiervoor zelf de middelen niet meer, dus alle hulp is welkom. Mocht er mensen (oud-vrijwilligers) zijn die haar willen helpen, dan kan dit via mij of Sabrina.

Ook bij Lelethu werd ik met open armen ontvangen. Door recente veranderingen bij de regering krijgen ze veel minder subsidie en hierdoor is het erg moeilijk om goed voor de kinderen te zorgen. Het maximale aantal baby’s is terug gebracht naar 7 in plaats van 12, omdat er per dienst nog maar 1 verzorgster is. En die heeft dus haar handen vol. Op het moment zijn er 7 kindjes, allemaal wachtend op adoptie. De jongste is 10 weken en het oudste jongetje is 2,5 jaar oud. Voor zijn ontwikkeling is Lelethu echt niet meer de beste plek om te zijn, maar het is niet anders. Vanwege zijn leeftijd is het heel lastig voor hem om geadopteerd te worden, hier in het land is geen match gevonden, dus nu wordt er gezocht naar een gezin in Europa.

En toen gebeurde er iets heel speciaals, ik zat een beetje hardop te mompelen hoe ontzettend jammer het is dat de Lelethu kinderen het terrein niet mogen verlaten. Omdat het voor mijn kleine vriendje zo heerlijk zou zijn om er even uit te zijn, even naar het strand bijvoorbeeld en te ervaren dat de wereld groter is dan Lelethu. Waarop Peter zei: dan vragen we dat toch. In het verleden hebben we dit al vaker gevraagd, en altijd was het antwoord nee. Dus ik ging er vanuit dat dat ook deze keer zo zou zijn: maar er werd uitgebreid overlegd met de raad van bestuur en die besloten dat ik hem even mee mocht nemen! Hopelijk is dit het begin van iets heel moois, en mogen ook andere ervaren vrijwilligers de grote kinderen heel af en toe even meenemen.

En dus gingen we zondagochtend op pad, het begin was natuurlijk erg spannend, maar het huilen stopte al snel- en toen hij eenmaal doorkreeg dat ik bij hem zou blijven vond hij het helemaal leuk! Hij heeft genoten op het stand, hij rende al naar de zee voordat ik de kans kreeg om mijn jurkje uit te trekken, en was daar niet weg te slaan. Hoe hoger de golven hoe beter! Het was met recht ‘gillen van plezier‘! Zoals verwacht viel hij op terugweg in de auto al in een diepe slaap- bij mij op schoot, met zijn armpjes om mij heen (ze doen hier niet echt aan autostoeltjes). Op dat moment realiseerde ik me weer even volop hoe ontzettend treurig het is dat hij op mijn schoot zit, en niet lekker bij zijn mama of papa.

Al een aantal dagen waren we aan het wachten op de politie om een kindje op te halen voor een DNA test in het ziekenhuis. Die kwamen echter maar niet .. (lange leve Zuid- Afrika!). Dinsdag stond er ineens een speciale medewerker van de kinderrechtbank op de stoep, met een DNAtest voor het meisje, nu 15 maanden oud. Haar moeder is verstandelijk gehandicapt, en dit meisje is geboren na een verkrachting. De man die dit gedaan heeft moet hiervoor natuurlijk voor de rechter verschijnen, maar voordat dit kan moet via de DNA test vastgesteld worden dat hij echt haar vader is. Het was dus een hele officiële en belangrijke gebeurtenis, en ik zou hem even helpen. Ik zou het meisje vasthouden terwijl hij het DNA afnam. Er gebeurde echter niet veel, de beste man stond een beetje in de rondte te staren, dus toen ik vroeg of er nog iets ging gebeuren bleek dat hij niet zo goed wist wat hij met zo’n klein kindje moest doen. Dus of ik het wilde doen. Ik zette vol goede moed het masker op en trok de handschoenen en werd toen ontzettend uitgelachen door de dame in kwestie. Maar goed, hierdoor deed ze wel lekker haar mondje open, dus kon ik goed met het stokje in de weer. Daarna moest alles verzegeld en getekend worden, al met al een heel gedoe. Een kindje van 15 maanden kan natuurlijk haar handtekening nog niet zetten, dus er moesten vingerafdrukken op het formulier. Ook dit vond ze erg grappig, na de inkt op zowel haar als mijn neus stond er na poging 4 toch een mooie afdruk in het vakje. De man heeft later nog laten weten dat hij het erg op prijs stelde dat er speciaal voor deze afspraak een verpleegkundige aanwezig was om het monster af te nemen en op te treden als getuige. Haha! Huismoeder Joan heeft dit maar gewoon beaamd.

Verder heb ik de kindjes overal uitgebreid voorzien van gezond eten- mijn glimmende Fiatje heeft heel wat yoghurt, druiven en watermeloenen vervoerd. Overal een groot succes. Ook heb ik wat geld bij Joan achter gelaten, voor onvoorziene uitgaven voor de kindjes, ze was hier erg blij mee. Het is niet echt mijn gewoonte om geld achter te laten, omdat er dan meestal iets anders mee gedaan wordt, maar bij Joan ben ik daar niet bang voor.

De koffer vol babykleertjes was op Lelethu niet echt nodig, dus die zijn allemaal naar een vriendin van Daphne- zij heeft contact met alle obstetrie afdelingen in de stad en krijgt bericht van hen als er een moeder is die niet zoveel voor haar pasgeboren kindje heeft. Helemaal prima dus.

Het is toch weer een heel lang verhaal geworden, dus ik ga er snel mee stoppen.
Voor meer verhalen en meer foto’s is iedereen natuurlijk van harte welkom.

Nogmaals dank voor alle bijdragen, de kindjes van Port Elizabeth waren er weer heel bij mee!

Alle liefs, Josien