Bericht 27: eindelijk naar Ithemba !!

En toen was het donderdag eindelijk tijd voor Ithemba .. en wat was het leuk!
Een deel van de spullen van onze shopacties lag nog in de auto, en de grotere jongens kwamen ons direct helpen met sjouwen, wel na een dikke knuffel uiteraard.
Daarna was het natuurlijk tijd om de rest uitgebreid te knuffelen, waaronder mijn kleine vriendinnetje Patricia. Ik had eigenlijk niet gedacht haar nog te zien, want ze gaat vanaf dit schooljaar naar een ‘gewone’ school! Ze is veel te intelligent voor Ithemba, maar als je wordt geboren met 2 spastische voetjes denken ze hier gelijk dat er ook iets mis is met je koppie .. Gelukkig is na 2 jaar papierwerk nu eindelijk geregeld dat ze echt iets kan gaan leren. Ze vond het ook erg leuk om mij te zien, en was in het uurtje dat ze er nog was niet bij mij weg te slaan. We hebben even heerlijk samen gespeeld en gekletst, en ze vertelde dat ze erg veel zin had om naar haar nieuwe school te gaan. Toen ze samen met haar moeder en Maureen van Ithemba vertrok hebben we haar natuurlijk uitgezwaaid, en ze heeft naar ons gezwaaid tot ze ons allang niet meer kon zien, begreep ik later van Maureen.
Hopelijk gaat ze het daar ontzettend naar haar zin krijgen, en kan ze genoeg leren om later een goede toekomst op te bouwen!

Zoals ik eerder al vertelde zijn er een aantal kinderen 18 geworden, en mogen dus niet meer komen. Erg vreemd, vooral voor staff, en voor ons ook wel een beetje. Maar daardoor is er ook plaats voor nieuwe kindjes, en dat is natuurlijk wel erg leuk. Die kindjes moesten tijdens de eerste dagopening vooraan staan zodat ze voorgesteld konden worden aan de rest, maar dat was wel heel erg spannend voor sommigen, resulterend in een heleboel tranen. Gelukkig wennen ze snel, en ging het vrijdag al een stuk beter.

Donderdag was een van de warmste dagen hier tot nu toe, dus dat leek ons een heel goed moment voor waterballonnen. Het is echt geweldig hoe de kinderen keurig wachten tot iedereen een ballon heeft, en pas gooien nadat wij tot drie geteld hebben. Een van de nieuwe jongetjes ging compleet uit zijn dak, hij had waarschijnlijk nog nooit een waterballon gezien, en kon ze met zijn paretische handjes ook erg moeilijk vasthouden, maar hij heeft gegooid alsof zijn leven er vanaf hing! Echt zo heerlijk om te zien!
Na het gevecht hadden wij bedacht de chauffeur/conciërge nat te gooien, omdat hij niet mee wilde doen. Het is echt zo leuk dat de kinderen dan direct snappen wat wij van plan zijn, en ons helpen om hem binnen te houden terwijl wij de ballonnen vulden, en vervolgens heel professioneel naar buiten lokten. Onze aanval was dan ook een groot succes, Eugene was doorweekt en volgens mij vonden de kinderen dat bijna nog leuker dan zelf gooien ..

s’ Middags zijn we opnieuw op bezoek geweest bij Shade, een van de meiden die 18 is geworden, en de eerste keer niet thuis was. Shade kijkt nu, net als het andere meisje eigenlijk de hele dag tv, omdat ze niets anders te doen heeft. Er loopt wel een aanvraag voor een soort sociale werkplaats, maar die wachtlijst is erg lang .. En dus bedachten wij dat we wel even iets leuks konden gaan doen: we zijn samen met Shade op bezoek gegaan bij Samkelo. Samkelo is een jongen van 19, en sinds hij niet meer op Ithemba mag komen woont hij in een gehandicaptencomplex. Hij heeft het daar erg naar zijn zin, maar krijgt weinig bezoek van familie of vrienden, eigenlijk al het bezoek komt uit Nederland. Samkelo en Shade waren op Ithemba altijd hele goede vrienden, maar zijn allebei rolstoelgebonden en hebben elkaar sindsdien nooit meer gezien. Het was voor beide dan ook een grote en leuke verassing toen we vertelden wat we gingen doen. Ze hebben lekker even ‘bijgepraat’, en natuurlijk kwamen we niet onder een paar spelletjes UNO uit.
Samkelo heeft in september een elektrische rolstoel gekregen (zie ook het filmpje op mijn facebook pagina van 13 september), maar zat toen wij kwamen in zijn oude rolstoel, waarmee hij dus niet zelf kan rijden. Navraag leerde dat zijn elektrische stoel kapot was .. Dus wij geregeld dat hij naar een onderhoudsbureau gebracht zou worden, om te kijken wat het probleem is, met de toezegging dat wij zouden betalen voor de reparatiekosten. Toen wij s’avonds thuis kwamen en dit allemaal vertelden ging Peter uit zijn dak, want dit zou allemaal nog onder de garantie moeten vallen, en het was belachelijk dat er pas actie ondernomen wordt op het moment dat de Hollanders er naar vragen. Dus Peter heeft om tien uur ’s avonds de manager van het complex thuis opgebeld, en hem dit allemaal héél vriendelijk uitgelegd. Niet helemaal hoe ik zelf aangepakt zou hebben, maar wel erg effectief. De volgende ochtend kregen we een telefoontje dat de rolstoel zo snel mogelijk gerepareerd wordt, en dat dit allemaal onder de garantie valt. We gaan volgende week weer op bezoek, en hopelijk rijdt hij dan weer lekker zelf rond.

Vrijdag was iedereen op Ithemba al weer aardig gewend, iets te gewend misschien wel. Als de bel rinkelt tijdens het buiten spelen in dat het teken dat alle kinderen in hun rij moeten gaan staan voor de dagopening. Er was vrijdag alleen niemand die reageerde op de bel, iedereen speelde vrolijk door. En dus kregen alle kinderen een tik op hun vingers met een liniaal .. Even een reality-check! Ik weet natuurlijk heel goed dat ze dat hier zo doen, maar vind het verschrikkelijk erbij te staan en de huilende kinderen niet te mogen troosten. Na de dagopening was het tijd om alle kinderen te wegen. Het is voor een deel van de kinderen zeker heel belangrijk hun gewicht goed in gaten te houden, maar het is ook een goede oefening in het uit/aankleden. En het bied gelijk de kans de kinderen van top tot teen te bekijken, om bijvoorbeeld tekenen van mishandeling te herkennen. Gelukkig geen verontrustende dingen gezien, alleen wat kinderen die wel flink zijn aangekomen gedurende de vakantie. Vanaf maandag gaat de ochtendgymnastiek er dus weer in!
Daarna kon er weer lekker gespeeld worden, en een van de nieuwe jongetjes (8 jaar) was inmiddels al aardig gewend, en vroeg na een hele ochtend vol dikke knuffels: sissie met die geel hare, wil jy nie met my trou nie? Assseblief? Het is echt een heel schattig jochie, maar heb hem toch maar in mijn beste Zuid-Afrikaans uitgelegd dat het mij niet zo’n goed idee leek. Waarop hij vertelde dat zijn moeder overleden is en hij dus alleen met zijn vader woont .. tsja, toen nog maar even een dikke knuffel ..

Op vrijdag krijgen alle dagarbeiders hun loon van de hele week, en de meesten gaan dit direct opdrinken waardoor het gevaarlijker wordt in de townships. De kinderen gaan dus op vrijdag eerder naar huis, waardoor wij ’s middags mooi tijd hadden om nog even naar Lelethu te gaan. We hadden zo’n grote oefenbal gekocht, om de baby’tjes op te kunnen leggen. Zo’n bal hadden ze al eerder gehad, maar die is helaas verdwenen, dus nu maar een nieuwe poging. Ook weer erg leuk! De een vond het leuker dan de ander, maar bijvoorbeeld het jongetje met zijn beentjes in het gips lag heerlijk. En het oudste jongetje vond dat rollen niet zo nodig, maar rechtop zitten en stuiteren was wel erg leuk! Het zijn allemaal heerlijke moppies, maar dat jongetje is wel een beetje mijn vriendje geworden de afgelopen weken, en hij wordt als het goed is vrijdag opgehaald door zijn nieuwe papa en mama! Dus hij gaat vrijdag zijn nieuwe leven tegemoet, en ik ga vrijdag weer terug naar mijn Nederlandse leventje. Prachtig symbolisch volgens huismoeder Joan ..

Heb natuurlijk nog veel meer te vertellen, maar dit verhaal is al weer verschrikkelijk lang, dus ik stop er maar snel mee. Iedereen weer super bedankt voor alle berichtjes, en het geld dat ook nog steeds gedoneerd wordt. Echt geweldig!

Alle liefs, Josien