Bericht 28: nog een paar hele drukke dagen!

Dag lieve allemaal,

de laatste week in Port Elizabeth vloog voorbij, en toen vloog ik ineens weer naar huis.
Inmiddels zit de eerste dag van mijn normale leventje er al weer op, dus de hoogste tijd om dit bericht af te maken en jullie te vertellen wat we de laatste week nog allemaal gedaan hebben.

Zondagavond stond in het teken van tandenborstels: Rudis is twee jaar geleden op het project Human Dignity Centre begonnen met tanden poetsen in de klas, en nu was het hoogste tijd voor nieuwe tandenborstels. Dus eerst naar de winkel voor ruim 100 borstels en tandpasta, en ’s avonds moesten die nog even voorzien worden van een naam en daarna omwikkeld met plakband om het uitvegen tegen te gaan. Een enerverende klus, maar wel erg gezellig!

Dinsdag was een drukke dag op Ithemba. Ithemba krijgt regelmatig donaties van supermarkten, en niet alles kan voor de kinderen gebruikt worden. Daarom is er een winkeltje, de Jumble Shop, waarin de gedoneerde spullen verkocht worden aan de mensen uit de wijk. Voor hen een mooie gelegenheid om goed eten te kunnen kopen (in de winkel is dit vaak te duur), en Ithemba verdient op deze manier wat geld. Het winkeltje zat in één van de lokalen van Ithemba, en dus moesten alle mensen echt Ithemba in om iets te kunnen kopen. Het is natuurlijk veiliger voor de kinderen als dit niet hoeft, en dus hebben we de grote (scheeps)container die verderop op het Ithemba-terrein stond verplaatst naar de ingang van het terrein. Nou ja, door een enorme kraan laten verplaatsen, zodat deze dienst kan gaan doen als winkeltje. De komende week wordt de container schoongemaakt en geschilderd met vrolijke kleurtjes, en dan kan hij hopelijk snel in gebruik genomen worden. Rudis heeft beloofd foto’s te sturen, dus als het klaar is zal ik die zeker ook op mijn weblog zetten, om het resultaat te showen!

Daarna kwam er bezoek, ook dit jaar waren er in winkelcentrum GreenAcres cadeautjes ingezameld voor de kinderen, en de mensen van de Rotary kwamen deze samen met de Kerstman brengen. Het was echt een bliksembezoek, ze hadden blijkbaar haast, maar de kinderen waren erg blij met hun cadeau, en hadden dus een heerlijke dag. Ook waren er 2 nieuwe kinderen die heel veel aandacht nodig hadden. Een nieuw jongetje van 5 jaar heeft werkelijk de hele dag gehuild, weigerde te eten en weigerde op zijn stoeltje te zitten. Daar heb ik me mee bezig gehouden, en Rudis heeft deze hele ochtend achter een hyperactief meisje aan gerend .. Deze kindjes zitten allebei in dezelfde klas, dus de juf was erg blij met onze hulp. Daarna nog even lekker gek gedaan met alle kindjes, wat eindigde in een enorme zoenpartij van vriendje Carl ..
’s Middags hebben we opnieuw Shade opgehaald om samen met haar en Samkelo een ijsje te gaan eten, zoals beloofd. Samkelo’s rolstoel was helaas nog niet gemaakt, en dus werd het duwen voor ons. We trokken behoorlijk de aandacht, twee blanke meiden die de rolstoelen duwen en het commentaar luidde zelfs: die apartheid is omgekeer. Wij konden er wel om lachen, en omdat we toch in het winkelcentrum waren ook gelijk nog wat nieuwe kleren voor Samkelo gekocht. Ook alle foto’s hangen weer aan de muur boven zijn bed, dus als straks zijn rolstoel weer gemaakt is kan hij er voorlopig weer even tegenaan.

Woensdag gingen we met alle jongens van Ithemba naar de kinderboerderij, wederom een groot succes! De kinderen mochten de dieren voeren, aaien en zelfs een koe melken. Helemaal leuk! Het kleinste jongetje vond zelfs de loslopende kippen en geitjes erg eng, en hing dus ineens aan de kontzakken van mijn broek met zijn voeten in de lucht zodat ze hem niet konden raken. Maar eenmaal opgetild heeft hij uiteindelijk zelfs het paard nog eten gegeven, dus zeker een grens verlegd. Daarna volgde nog een ritje op een kar achter een tractor, dus de dag kon niet meer stuk. Na een lekkere picknick weer terug gekeerd naar Ithemba, waar alle meiden natuurlijk graag wilden weten wat de jongens gedaan hadden. Zij gaan volgende week met Rudis ook nog een dagje naar de kinderboerderij, dus dat komt helemaal goed.

Donderdagochtend was ik lekker naar Lelethu, en daar was iedereen erg vroeg wakker en na flink wat spelen om 10 uur alweer slaperig. Dus ik had alle tijd om met het oudste meisje buiten te spelen en goed te oefenen met de nieuwe speeltjes en boekjes. Daarna werd iedereen weer wakker en na nog even lekker spelen was het tijd om weg te gaan. Erg gek om alle kindjes daar zo achter te laten, maar gelukkig zijn er de komende tijd nog vrijwilligers om lekker met ze te spelen, en dan kunnen ze hopelijk snel allemaal naar hun nieuwe papa’s en mama’s.
Daarna gingen we naar Lingelabantu, een project opgezet door een oud Ithemba-vrijwilliger Karin. Zij heeft een opvang voor jongere kinderen met een handicap opgezet, en wij wilden natuurlijk graag zien hoe dit gaat. Het project loopt prima, en de kinderen krijgen al vanaf jonge leeftijd fysio- en ergotherapie, en dat maakt een groot verschil. Vooral vergeleken met veel Ithemba kinderen, die soms pas op hun zevende of achtste op Ithemba komen, en waarvoor het dan in sommige opzichten al te laat is. Karin zit ook in het bestuur van Ithemba, dus dat is heel fijn want ze weet heel goed waar ze het over heeft. Hopelijk kan ze Ithemba in de goede richting sturen, wanneer zij straks los zijn van PE Mental Health, de organisatie waaronder ze nu nog vallen.

En toen was het vrijdag, en voor ik naar het vliegveld ging moest er natuurlijk nog afscheid genomen worden op Ithemba. En dat werd er! Tijdens de morning ring werd er speciaal voor mij gezongen en natuurlijk gebeden, en daarna kwamen de kinderen mij één voor één een dikke knuffel geven. Ook Peter kwam naar Ithemba om afscheid van mij te nemen, en bij het wegrijden vormden hij en alle kinderen een erehaag .. terwijl ze riepen: we love you! Echt zo lief!
Toen moest ik op het vliegveld nog afscheid nemen van vriendinnetje Rudis, en begon de reis terug naar het superkoude Nederland.

Lieve mensen, baie baie dankie voor alle reacties, berichtjes, donaties en alle andere lieve dingen. Het is echt heel leuk en fijn om te merken hoeveel mensen er meeleven, dat maakt het zeker een stukje makkelijker om daar zoveel te doen.

Alle liefs, Josien