Bericht 9: een film-weekend
Door: Josien Wessels
Blijf op de hoogte en volg Josien
07 Februari 2011 | Zuid-Afrika, Port Elizabeth
Dag lieve allemaal,
eindelijk even tijd gevonden om achter de laptop te kruipen.
Allereerst allemaal erorm bedankt voor alle leuke reacties. Het is zo leuk om in te loggen en alle berichtjes te lezen, echt super!
En dan René, eindelijk denk ik eraan om antwoord te geven op je vraag. Ik zal eerst even de vraag herhalen, wel zo netjes voor de rest van de kijkers .. De vraag was: wat voor taal spreken we met de kinderen?
Wel, de taal is lastig. Het is bedoeling dat we met alle kinderen Engels praten, maar in de praktijk lukt dit niet echt. Lang niet alle kinderen beheersen de taal goed genoeg. En een aantal kinderen herkent de klanken, maar niet de betekenis. Als je vraag ʺhow are you? ʺ krijg je standaard als antwoord ʺgoodʺ. Maar als je dan verder vraagt, hoe het weekend is geweest bijvoorbeeld, kijken ze je aan alsof je van de maan komt. Gelukkig kun je het dan in het Nederlands/Zuid-Afrikaans proberen, veel worden zijn wel ongeveer hetzelfde, en wordt in ieder geval de strekking van het verhaal wel begrepen. Maar er zijn ook kinderen die alleen Xhosa spreken, en daar kan ik echt niets van maken, dus dan wordt het handen en voeten werk. En er zijn nog een aantal kinderen die helemaal niet spreken, of in hun eigen verzonnen taal, dus dat is ook categorie handen en voeten. Dus met sommige kinderen een mengeling van Engels en Zuid-Afrikaans, plus soms wat handen en voeten. En bij sommigen sowieso handen en voeten ..
Goed, dan weer even back to weblog-bussiness ..
Het weekend was toppie! We zijn naar Plettenburg geweest, dan is een soort Scheveningen. Onze Afrika-papa Peter had via een vriend van een vriend en daar dan weer een kennis van, een prachtige B&B voor ons geregeld. Stel je voor: een huis aan het strand, met uitzicht op een knalblauwe zee waarin je dan dolfijnen ziet zwemmen. Als in een film eigenlijk. Nou, dat hadden we allemaal! Dus ons weekend bestond uit luieren, uit eten gaan, olifanten voeren, olifanten aaien, en het bekijken van natuurpark Tsitsikamma. Echt heerlijk!
En we zijn natuurlijk op schoolreis geweest vorige week. Dat was ook zo leuk .. We zijn met 15 kinderen in de bus naar wildpark Kragga Kamma geweest. Gewapend met allerlei lekkers en een stapel picknick kleden gingen we de bus in. De kinderen waren door het dolle heen, zonder dat ze wisten waar we heen gingen, stormden ze de bus in. We hebben bijna geen dieren gezien, dus dat was een beetje jammer, maar voor de kinderen maakte het niets uit. Halverwege hebben we gepicknicked (schrijf je dat zo?), de kinderen smulden van de boterhammen met chocopasta. Toen even plassen met iedereen, en weer de bus in voor de terugreis.
Ik ging als eerste met 2 down-meiden naar het toilet, omdat die altijd zo lekker precies zijn met alles. Wij lopen richting het restaurant, sjok sjok sjok, twee van die lekkere dikke meiden, eentje links en eentje rechts. En toen kwamen we bij het restaurant, gelegen half op de berg, en omgeven door een vlonder. En wat blijkt nu: mensen met het syndroom van down durven niet over een vlonder te lopen .. Je kunt er namelijk doorheen kijken, en dat is best diep. Dus die meiden gingen centimeter voor centimeter schuifelend over de vlonder, hevig knijpend in mijn handen en bovenarmen. En toen voelde ik 2 handen om mijn middel, daar was de derde downer, een schat van een jongen met dezelfde angst. Dus daar gingen we in optocht over het terras, waar natuurlijk Nederlanders zaten. Ik slap van de lach, met drie downers aan mijn lijf, en ondertussen pratend met de Nederlandse mensen .. Toen kwamen we eindelijk bij het toilet, waar het plassen inderdaad zo lang duurde als ik al ingeschat had. Want eerst moest het toilet even netjes ingericht worden, wc-rol recht hangen, prullenbakje in de hoek, doortrek testen. Toen plassen, weer doortrekken, en alles weer netjes achterlaten. Toen nog handen wassen, twee volle minuten soppen en dan grondig afspoelen, toen natuurlijk de wasbak netjes achterlaten. Toen we dat alles achter de rug hadden, was het tijd voor de terugtocht. Ik denk dat de hele reis ons twintig minuten gekost heeft. Ik slap van de lach, en de rest trillend als een rietje ..
Zo dat lijkt me wel weer genoeg voor vandaag ... jullie moeten het tenslotte allemaal ook nog kunnen volgen.
Heel veel liefs Josien
eindelijk even tijd gevonden om achter de laptop te kruipen.
Allereerst allemaal erorm bedankt voor alle leuke reacties. Het is zo leuk om in te loggen en alle berichtjes te lezen, echt super!
En dan René, eindelijk denk ik eraan om antwoord te geven op je vraag. Ik zal eerst even de vraag herhalen, wel zo netjes voor de rest van de kijkers .. De vraag was: wat voor taal spreken we met de kinderen?
Wel, de taal is lastig. Het is bedoeling dat we met alle kinderen Engels praten, maar in de praktijk lukt dit niet echt. Lang niet alle kinderen beheersen de taal goed genoeg. En een aantal kinderen herkent de klanken, maar niet de betekenis. Als je vraag ʺhow are you? ʺ krijg je standaard als antwoord ʺgoodʺ. Maar als je dan verder vraagt, hoe het weekend is geweest bijvoorbeeld, kijken ze je aan alsof je van de maan komt. Gelukkig kun je het dan in het Nederlands/Zuid-Afrikaans proberen, veel worden zijn wel ongeveer hetzelfde, en wordt in ieder geval de strekking van het verhaal wel begrepen. Maar er zijn ook kinderen die alleen Xhosa spreken, en daar kan ik echt niets van maken, dus dan wordt het handen en voeten werk. En er zijn nog een aantal kinderen die helemaal niet spreken, of in hun eigen verzonnen taal, dus dat is ook categorie handen en voeten. Dus met sommige kinderen een mengeling van Engels en Zuid-Afrikaans, plus soms wat handen en voeten. En bij sommigen sowieso handen en voeten ..
Goed, dan weer even back to weblog-bussiness ..
Het weekend was toppie! We zijn naar Plettenburg geweest, dan is een soort Scheveningen. Onze Afrika-papa Peter had via een vriend van een vriend en daar dan weer een kennis van, een prachtige B&B voor ons geregeld. Stel je voor: een huis aan het strand, met uitzicht op een knalblauwe zee waarin je dan dolfijnen ziet zwemmen. Als in een film eigenlijk. Nou, dat hadden we allemaal! Dus ons weekend bestond uit luieren, uit eten gaan, olifanten voeren, olifanten aaien, en het bekijken van natuurpark Tsitsikamma. Echt heerlijk!
En we zijn natuurlijk op schoolreis geweest vorige week. Dat was ook zo leuk .. We zijn met 15 kinderen in de bus naar wildpark Kragga Kamma geweest. Gewapend met allerlei lekkers en een stapel picknick kleden gingen we de bus in. De kinderen waren door het dolle heen, zonder dat ze wisten waar we heen gingen, stormden ze de bus in. We hebben bijna geen dieren gezien, dus dat was een beetje jammer, maar voor de kinderen maakte het niets uit. Halverwege hebben we gepicknicked (schrijf je dat zo?), de kinderen smulden van de boterhammen met chocopasta. Toen even plassen met iedereen, en weer de bus in voor de terugreis.
Ik ging als eerste met 2 down-meiden naar het toilet, omdat die altijd zo lekker precies zijn met alles. Wij lopen richting het restaurant, sjok sjok sjok, twee van die lekkere dikke meiden, eentje links en eentje rechts. En toen kwamen we bij het restaurant, gelegen half op de berg, en omgeven door een vlonder. En wat blijkt nu: mensen met het syndroom van down durven niet over een vlonder te lopen .. Je kunt er namelijk doorheen kijken, en dat is best diep. Dus die meiden gingen centimeter voor centimeter schuifelend over de vlonder, hevig knijpend in mijn handen en bovenarmen. En toen voelde ik 2 handen om mijn middel, daar was de derde downer, een schat van een jongen met dezelfde angst. Dus daar gingen we in optocht over het terras, waar natuurlijk Nederlanders zaten. Ik slap van de lach, met drie downers aan mijn lijf, en ondertussen pratend met de Nederlandse mensen .. Toen kwamen we eindelijk bij het toilet, waar het plassen inderdaad zo lang duurde als ik al ingeschat had. Want eerst moest het toilet even netjes ingericht worden, wc-rol recht hangen, prullenbakje in de hoek, doortrek testen. Toen plassen, weer doortrekken, en alles weer netjes achterlaten. Toen nog handen wassen, twee volle minuten soppen en dan grondig afspoelen, toen natuurlijk de wasbak netjes achterlaten. Toen we dat alles achter de rug hadden, was het tijd voor de terugtocht. Ik denk dat de hele reis ons twintig minuten gekost heeft. Ik slap van de lach, en de rest trillend als een rietje ..
Zo dat lijkt me wel weer genoeg voor vandaag ... jullie moeten het tenslotte allemaal ook nog kunnen volgen.
Heel veel liefs Josien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
